سالها انتظار

چند وقت پیش داشتم به داشتن یه دنیای پر از خوبی و خوشی فک می کردم اما الان که به عقب برمی گردم می بینم که باید خدا رو شکر کنم که تهدید و از فرصت درست تشخیص دادم و در واقع تو بدترین منجلاب زندگیم داشتم دست و پا می زدم البته که کسی که بدونه دنیا دست کیه و چی دست کی نیست خیلی براش خوبه ولی بعضی بیخیالیا از فکر و خیال های پوچ و پوشالی بهتره اگه ادم همیشه مسلط باشه به اعصاب خودش و دستپاچه نشه و پر و بال نزنه و خلاصه کلام از حول هلیم نپره تو دیگ این بلا سرش نمیاد و نمیشینه کاسه چه کنم چه کنم دست بگیره به هر حال ادبیاتی میشه تو چاه نیفتادن اینطور داستانا عامیانش میشه اسکل شدن بله این همه صغری کبری چیدیم که آخرش بفرماییم در سراسر خود ادم واسه خودش میسازه با فریب دادن خودش و اهمیت دادن به چیزای بی اهمیت!!!!!!!!!

بعضیا اینطورین که تا با خودشون راه نیان نمی تونن به دیگران بها بدن اما بعضیا نه به راحتی اب خوردن خودشونه میبخشنو و می پرستن حالا این بخشش به شکلی هستش خدا میدونه ولی نه این خوبه که آدم خودش مجازات کنه و نه اینکه به راحتی از اشتباهاتش بگذره حالا بماند که مجازات و بخشش خود ادم کجا و مجازات و بخشش خدا کجا !!!!!!!!!!

بعضی از ادما هستن که تا چشمشون به یکی می خوره که یه کم

گاهی احساسی پوچ انسان را به یک سرخوشی و لذت کذب سوق می دهد گویی که تمام راه رسیدنت است به چیزی یا کسی که شخصیتی خیالی و انتزاعی و فکری دارد و نمی توان به آن با چشم باز نگریست ولی درباره آن تا می شود می توان رویا بافت و در این سرخوشی غرق خیالی خام و دروغین شد و خودت را فریفته و می گویی که دل بسته ام به چیزی یا کسی که نه واقعی است و نه خیالی اما حضورش را همیشه حس می کنی این را می شود تعبیر کرد به عشق پوچ و یا هوس خام زیادی ادبی شد فقط می شود گفت خدا به فریاد برسد با این همه هرزگی و ولنگاری ذهنی.